Muziek hoort bij het corso. We hebben altijd een keur aan muziekkorpsen meelopen, van heinde en ver, zoals dat heet. Uit Heerenveen, Joure en Rijen, maar ook een korps uit Duitsland loopt een etappe mee. Neen, ze lopen niet de gehele route mee, dat willen we ze niet aandoen. De tocht is in 5 stukken verdeeld en per stuk lopen er dan 5 korpsen mee. Een enkel korps overigens presteert het om 2 etappes te doen, chapeau. Wat leuk is, dat we er ook een paar showbands bij hebben lopen. Die willen allerlei trucjes laten zien. En dat is dan weer jammer, komt niet altijd tot zijn recht, want de stoet moet wel verder. We hebben al moeite om het schema in de gaten te houden. Als de korpsen dan nog eens voor oponthoud zorgen, dan lukt dat weer niet. En ja, dat is wel sneu.
Ook op steeds meer praalwagens proberen we muziek te laten horen. Zeker in de stukken buiten de dorpen is het anders zo stil voor een ieder. Dus een aantal jaren geleden is geïnvesteerd in apparatuur voor op de wagens waardoor we levendige, maar wel mechanische muziek hebben. Vorig jaar was er een praalwagen waarop de gehele tocht skihut muziek te horen was. Heel eerlijk gezegd was ik toen blij dat ik geen figurant was. Maar de betrokken figurant had er geen moeite mee, hij vond het leuk en heeft van het begin tot het eind staan springen en dansen. Zwaaien was er niet bij, hij figureerde echt.
En we hebben een wagen met een Afrikaanse band uit Burundi (Itsito Ercan, echt!). Een band samengesteld uit Hutu's en Tutsi's. Gelukkig kan dat hier. Zij werken vooral met grote trommels, die ze ook nog eens grotendeels op hun hoofd dragen. Vandaar dus de platte wagen waar ze op staan, want dat houden ook zij geen 40 km vol.
Ook op steeds meer praalwagens proberen we muziek te laten horen. Zeker in de stukken buiten de dorpen is het anders zo stil voor een ieder. Dus een aantal jaren geleden is geïnvesteerd in apparatuur voor op de wagens waardoor we levendige, maar wel mechanische muziek hebben. Vorig jaar was er een praalwagen waarop de gehele tocht skihut muziek te horen was. Heel eerlijk gezegd was ik toen blij dat ik geen figurant was. Maar de betrokken figurant had er geen moeite mee, hij vond het leuk en heeft van het begin tot het eind staan springen en dansen. Zwaaien was er niet bij, hij figureerde echt.
En we hebben een wagen met een Afrikaanse band uit Burundi (Itsito Ercan, echt!). Een band samengesteld uit Hutu's en Tutsi's. Gelukkig kan dat hier. Zij werken vooral met grote trommels, die ze ook nog eens grotendeels op hun hoofd dragen. Vandaar dus de platte wagen waar ze op staan, want dat houden ook zij geen 40 km vol.
Al een aantal jaren geven we de mensen de gelegenheid om financieel bij te dragen aan het corso door middel van het zogeheten schooien. Dat is steeds succesvoller. De mensen weten steeds meer waar het voor is, de schooiers, oh neen collectanten, leren steeds beter hoe ze het goed, slim en efficiënt kunnen doen en we hebben er vorig jaar levendige, maar dan echt, speakers voor laten rijden. Plaatselijk bekende opperspreekstalmeester stonden op een podiumpje voorop een tractor en legden de bezoekers uit wat te doen met die schooiwagen. En dat hebben we geweten, iedereen wilde mee doen en geld geven. En spontaan en van harte.
Zoals ik als vaker heb geroepen, dat zien we niet als bedelen of zo (zoals een enkele politicus dat wenst te roepen). We zijn een gratis evenement, willen dat blijven, maar weten dat veel mensen de gelegenheid willen hebben om iets bij te dragen. Anders, bij nagenoeg alle andere grote en vergelijkbare evenementen, moeten ze er bij de ingang voor betalen en dat doen ze dan ook graag. Het overovergrote deel van de bezoekers ziet het als zodanig en wij zijn er mee gered. We gaan er dus mee door.
De schooiwagen zelf hebben we ook aangepast. Het wordt steeds meer een echte praalwagen. Met nog steeds enthousiaste figuranten en vangarmen, dit keer in de vorm van schatkisten, waarin men geld kan mikken. Daar omheen dus de collectanten met de corsocollectezakken (en allerlei legitimaties, eisen aan de leeftijd, pasfoto's, handtekeningen van mij, etc. omdat we dus door die zeven verschillende gemeenten heen rijden).
Zoals ik als vaker heb geroepen, dat zien we niet als bedelen of zo (zoals een enkele politicus dat wenst te roepen). We zijn een gratis evenement, willen dat blijven, maar weten dat veel mensen de gelegenheid willen hebben om iets bij te dragen. Anders, bij nagenoeg alle andere grote en vergelijkbare evenementen, moeten ze er bij de ingang voor betalen en dat doen ze dan ook graag. Het overovergrote deel van de bezoekers ziet het als zodanig en wij zijn er mee gered. We gaan er dus mee door.
De schooiwagen zelf hebben we ook aangepast. Het wordt steeds meer een echte praalwagen. Met nog steeds enthousiaste figuranten en vangarmen, dit keer in de vorm van schatkisten, waarin men geld kan mikken. Daar omheen dus de collectanten met de corsocollectezakken (en allerlei legitimaties, eisen aan de leeftijd, pasfoto's, handtekeningen van mij, etc. omdat we dus door die zeven verschillende gemeenten heen rijden).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten