Het is corsoweek geworden, we hebben er veel zin in en het
gaat weer een mooi corso worden.
Maar voor het zover is zijn er veel mensen al een poosje aan
de slag. Als bestuur bepalen we het thema voor een corso ruim voor het corso
van het lopende seizoen, waardoor ik dat thema tijdens de opening (in Noordwijkerhout)
bekend kan maken. Dan kan iedereen alvast gaan nadenken, tijdens het genieten
van weer het mooiste corso ooit. Dus, ruim een jaar voordat een corso rijdt,
wordt er al aan gedacht en g
ewerkt. Maar in het jaar zelf zijn we er een soort
van continu mee bezig. Een vergunning aanvragen, begin maar op tijd. Alweer enkele
jaren geleden hebben we afgesproken de vergunningsaanvraag (welke, want we
hebben er diverse nodig, nou de grootste van het corsorijden zelf op de zaterdag
(en vrijdagavond) door de Bollenstreek) begin september te doen. Dan heeft men
tijd genoeg om die vergunning dan begin december te kunnen verlenen. En wij weer
tijd genoeg om met alle zaken rekening te houden. Dit jaar kwam die vergunning trouwens
ergens half maart, maar dat had weer alles van doen met de fusie van de
ambtelijke organisatie van Teylingen, Lisse en Hillegom, want Teylingen is de penvoerder
van de Bollenstreekvergunning. Genoeg daarover, we zijn allang blij dat dit
vergunningsproces, nadat we zo’n tien jaar geleden plots met alle wijzingen
werden geconfronteerd, redelijk vlotjes verloopt en in ieder geval in nauwgezet
overleg met alle betrokkenen. Er is het nodige sturen in nodig, maar ook dat
gaat inmiddels redelijk vlotjes, in het kader van Naar elkaar luisteren.
Daarna kunnen dan de praalwagens naar binnen, hun positie
innemen om straks door al die mensenhanden met bloemen gestoken te worden. Alle
praalwagens verzamelen dus. Allemaal? Nou ja, als het goed is wel, maar het was
niet helemaal goed. Daar waar we van 16-18 oude (Fiat’s uit de jaren 70) tractoren
teruggegaan zijn naar nog maar drie (vanwege de nieuwe onderstellen die met
moderne aggregaten worden aangedreven), juist een van die drie oude beessies begeeft
het en staat zelfs nu nog buiten. Moet dinsdagochtend snel in de reparatie.
|
Vele handen... |
Maar de rest staat er en de diverse stekersverenigingen zijn
al bezig met hun voorbereidingen. Kleuren markeren, letters uitzetten met naalden,
zijde bevestigen waar niet gestoken hoeft of kan worden, staal verven en niet te
vergeten, de cateringhoek inrichten. Want die verenigingen denken ook echt aan
alles om het hun vrijwilligers het zoveel mogelijk naar de zin te maken. En wij
doen dat dan ook weer, hoewel we om alles in goede banen te leiden, best wel
een beetje streng moeten zijn op een aantal gebieden. Veiligheid bijvoorbeeld,
de beschikbaarheid van bloemen en daarmee dus het uitgiftebeleid van die bloemen,
het parkeren (want ook al zijn we blij met alle hulp, we maken gebruik van een
mooie hel waar ook nog gewerkt wordt door de eigenaar die er zijn brood mee
verdient, plus dat we al die bezoekers ook de gelegenheid willen geven (dat parkeren
is dus wel eens een “dingetje” dus)), etc.
Dan nog even over die bloemen zelf, altijd weer spannend,
zeker in de pre-corsoweek. Een dag of tien voor de aanvang van het steken komen
de eerste bloemen in de cel.
J
). Het zag er allemaal erg voorspoedig uit, het seizoen liet geen gekke dingen
zien. Totdat het erg lekker weer werd, voor de mensen dan. De bloemen gingen
hard bloeien, te hard voor het mooie. En omdat het allang wat droog is, hadden
ze niet zoveel droge-stof (jargon, ik weet het). Dus we hebben goed moeten
selecteren, diverse velden moeten afwijzen en zijn stap voor stap naar boven gegaan,
naar Kennemerland, de omgeving van Heemskerk, naar Bergen en omgeving en zelfs
richting de Kop van Noord-Holland. Maar, erg is dat allemaal niet, want wat
zijn afstanden nu in Nederland. Inmiddels staat een groot gedeelte van de
bloemen in de cel, hebben we een paar mooie en bijzondere nieuwe soorten en
hebben we nog een paar dagen in de echte corsoweek om aanvullend op dat we wat
we al hebben nog bij te koppen.
|
Waar blijft het transport? |
Ook dat gaat niet vanzelf, daar zijn weer veel handen
bij nodig om ze van de planten/bollen te halen en in kratten te doen, waarna ze
van het land kunnen worden gehaald. In die kratten staan ze dan rustig in de cellen
te wachten op wat komen gaat. En er is altijd wel weer wat met die bloemen (en
anders bedenken we wel wat.
|
Zo, die staan binnen. |
Kortom, het wordt weer het mooiste corso ooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten